วัดคืออะไร

[ ขยายดูภาพใหญ่]

“วัด” โดยทั่วไปหมายถึง สถานที่ทาง ศาสนาสำหรับประกอบศาสนพิธีต่างๆ รวมทั้งเป็นที่พำนักของสงฆ์และนักบวช ส่วนคำว่า “วัดไทย” หมายถึง วัดทางพระพุทธศาสนาในประเทศไทย ซึ่งประชาชนส่วนใหญ่นับถือพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท นอกจากนี้ ในปัจจุบันยังหมายความรวมถึงวัดที่ชุมชนชาวไทยไปสร้างไว้ในต่างประเทศ เพื่อเป็นที่พำนักของพระสงฆ์ไทยที่ไปเผยแผ่ พระพุทธศาสนา และเป็นสถานที่ประกอบศาสนพิธีของพุทธศาสนิกชนชาวไทยที่อาศัย อยู่ในประเทศนั้นๆ แต่ในที่นี้จะกล่าวถึงวัดไทยเฉพาะที่อยู่ในประเทศไทยเท่านั้น วัดไทย มีพัฒนาการมาตั้งแต่สมัยที่พระสงฆ์นำเอาพระพุทธศาสนาจากประเทศ อินเดียเข้ามาเผยแผ่ยังดินแดนที่เป็นสยามประเทศ ในช่วงพุทธศตวรรษที่ ๙ - ๑๐ หรือตอนต้นสมัยทวารวดี พระสงฆ์ที่เดินทางเข้า มาเผยแผ่พระพุทธศาสนานั้น เมื่อไปถึงเมืองใดๆ และได้มีโอกาสเผยแผ่สั่งสอนผู้คน ให้รู้จักเห็นความสำคัญของพระพุทธศาสนา และศรัทธาเชื่อถือในพระธรรมคำสั่งสอนเป็น ที่มั่นคงแล้ว พระสงฆ์ก็จะจัดการให้มีวัดขึ้น เป็น “ศาสนสถาน” สำหรับเป็นที่พำนักและ ปฏิบัติธรรมของพระสงฆ์ รวมทั้งเป็นสถานที่ สำหรับแสดงธรรมแก่ผู้คนในเมืองนั้นๆให้พระพุทธศาสนามั่นคงถาวรต่อมาเป็นลำดับ

วัดแต่ละแห่งมักจัดแบ่งพื้นที่ออกเป็นเขตๆอะไรบ้าง

[ ขยายดูภาพใหญ่]

ในการที่จะสร้างวัดขึ้นมาแต่ละแห่งๆย่อมต้องการที่ดินสำหรับปลูกสร้าง “เสนาสนะ” คือที่อยู่สำหรับพระสงฆ์ กับ “ศาสนสถาน” คือสถานที่สำหรับปฏิบัติกิจทางศาสนาในหมู่สงฆ์ และร่วมกับฆราวาส เช่น โบสถ์ วิหาร ศาลาการเปรียญ ฯลฯ และ “ปูชนียสถาน” คือ มณฑปที่ประดิษฐานพระพุทธรูป หอพระธรรมหรือหอไตรสำหรับ เก็บรักษาคัมภีร์พระธรรม พระสถูปเจดีย์หรือพระมหาธาตุเจดีย์ ซึ่งเป็นที่บรรจุและเก็บรักษาพระบรมสารีริกธาตุ เพื่อเป็นประโยชน์แก่การพระพุทธศาสนา ที่ดินสำหรับสร้างวัดแต่ละแห่งมักเป็นที่ดินที่ เจ้าของบริจาคถวายพระสงฆ์ไว้เป็นสิทธิ์ขาด เรียกว่า “ที่กัลปนา” ตามประเพณีนิยมและธรรมเนียมในอดีต ที่ดินหรือพื้นที่ที่จะสร้างวัดแต่ละแห่ง มักจัดแบ่งพื้นที่ออกเป็นเขตๆ ไม่ปะปนกัน ได้แก่ - เขตพุทธาวาส คือ พื้นที่ส่วนหนึ่ง กำหนดให้เป็นที่ตั้งเฉพาะปูชนียสถานและศาสนสถาน - เขตสังฆาวาส คือ พื้นที่ส่วนหนึ่ง ซึ่งกำหนดให้เป็นที่พำนักสำหรับภิกษุและสามเณร - เขตที่ปรก คือ พื้นที่ส่วนหนึ่ง ไม่มี สิ่งปลูกสร้างอย่างถาวร มีเพียงซุ้มที่สร้างขึ้นชั่วคราวสำหรับพระภิกษุอาศัยในเวลาอยู่ “ปริวาส” คืออยู่ชดใช้ หรือเรียกเป็นสามัญว่า “อยู่กรรม” ซึ่งเป็นวิธีการอย่างหนึ่งที่พระภิกษุผู้ต้องอาบัติสังฆาทิเสส คือปฏิบัติผิดพระธรรมวินัยในขั้นปานกลางแล้วปกปิด ไว้ ต้องปฏิบัติเพื่อเป็นการลงโทษตนเอง ชดใช้ให้เท่ากับจำนวนวันที่ผิดอาบัติ วัดแต่ละแห่งมักหันหน้าวัดไปทางทิศบูรพาหรือทิศตะวันออก ทั้งนี้เนื่องมาจากสมัยที่พระพุทธเจ้าจะทรงตรัสรู้พระสัทธรรม นั้น เสด็จประทับใต้ต้นโพธิ์ โดยบ่ายพระพักตร์ตรงไปทางทิศตะวันออก ทิศนี้จึงถือ ว่าเป็นทิศมงคลตามความเชื่อในบรรดาพุทธศาสนิกชน พื้นที่ของวัดแต่ละแห่งส่วนมากมักเป็น พื้นที่รูปสี่เหลี่ยม บริเวณชายพื้นที่แต่ละด้าน ในสมัยก่อนมักขุดดินทำเป็น “คูน้ำ” ล้อมไว้ โดยรอบ จัดเป็นเครื่องแสดงเขตวัดอย่างหนึ่ง ซึ่งยังมีหลักฐานเหลืออยู่ให้เห็นตามวัดที่สร้างในสมัยสุโขทัย สมัยอยุธยา แม้กระทั่งวัดที่สร้างในสมัยรัตนโกสินทร์ก็ยังมีให้เห็น เช่นกัน แต่ภายหลังคูน้ำรอบวัดได้ถูกถมไปเสียมากแล้ว บริเวณชายพื้นที่ของวัดที่อยู่ถัดริมคูน้ำ เข้าไปมักสร้างกำแพงกั้น ซึ่งก่อด้วยอิฐบ้าง ศิลาแลงบ้าง ขนาดความสูงพอบังตาคนยืน โดยสร้างบรรจบกันทุกด้านเพื่อกำหนดเป็นเขตแดนของวัด ตรงกลางกำแพงแต่ละด้าน มีประตูเป็นช่องทางเข้าออกอย่างน้อยด้านละประตู ประตูวัดทั่วไปมักทำ “ซุ้มคูหา” แบบต่างๆ เป็นส่วนประกอบของช่องประตู

	รายละเอียดเพิ่มเติม

 ติดต่อ สอบถาม  

พระ อาจารย์   เจ้าอาวาส   วัดไม้ฮุง  

 พระ   ตรัยรัตน์   ปุระณวิทย์    รองเจ้าอาวาส วัดไม้ฮุง     084-8031932

พระ สมานมิตร  กรรมการ

พระ อัญชัย   ที่ปรึกษา

ประธาน กรรมการวัด ไม้ฮุง  นาย หม่องนิล จิตรสุขสงวน 

ผู้ใหญ่บ้าน  นาย เดช อภิสิทธิอมร 

นาย  ทินกร   ปุระณวิทย์     ประชาสัมพันธ์ 086-1141650

นาย จิติวัฒน์ เพชรรัศมีไพร     ที่ปรึกษา    089-1913899

นาย  ปู            ที่ปรึกษา

Advertising Zone    Close